Diagnoza autyzmu narodziła się w roku 1943 dzięki amerykańskiemu lekarzowi Leo Kannerowi z Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa. Leo Kanner to bez wątpienia pionier psychiatrii dziecięcej, który zaproponował taką nazwę w artykule naukowym. Objawy ze spektrum autyzmu można zaobserwować już u dzieci przed pierwszym rokiem życia. Najczęściej jednak do diagnozy autyzmu dziecięcego dochodzi po 2 roku życia, gdyż wtedy dzieci zaczynają w sposób widoczny dla otoczenia odbiegać od grupy rówieśniczej. We wcześniejszych okresach można wytłumaczyć pewne zachowania indywidualnym tempem rozwoju. A tymczasem może być to autyzm dziecięcy. Ponadto, na temat objawów autyzmu krąży szereg mitów. Mity wokół autyzmu narastały latami. Czas się z nimi rozprawić.
Autyzm dziecięcy – fakty i mity
W społeczeństwie pokutuje wiele mitów dotyczących autyzmu dziecięcego. Stwierdzenia powtarzane między ludźmi schematycznie utarły się jako prawdziwe, a są jedynie legendami przenoszonymi dalej. Tymczasem prawda jest zupełnie inna i swoje wątpliwości oraz przypuszczenia naprawdę warto zawsze przedyskutować z lekarzem.
Oto najbardziej popularne mity dotyczące autyzmu dziecięcego, z którymi na pewno spotkaliście się nie raz.
Autyzm u dzieci i patrzenie prosto w oczy
Dzieci z autyzmem nie patrzą drugiej osobie prosto w oczy. Jednak część osób autystycznych nawiązuje kontakt wzrokowy, choć kontakt ten jest uważany za niedostateczny bez nawiązania typowej komunikacji – kontaktu.
Autyzm u dziecka i kontakt z drugą osobą
W społeczeństwie krąży informacja, że dzieci autystyczne nie przytulają się i nie szukają kontaktu z bliskimi osobami takimi jak rodzice, rodzeństwo czy dziadkowie. Tymczasem wiele dzieci przytula się do swoich najbliższych i opiekunów, a przytulone odwzajemniają uścisk. Podobno dzieci autystyczne żyją tylko w swoim świecie wycofane do własnej rzeczywistości. Mówi się też, że dzieci z autyzmem unikają kontaktów społecznych, co również nie pokrywa się z rzeczywistością. Owszem, będą osoby, które stronią od innych, ale nie można generalizować, że robią tak wszyscy autyści. Dzieci autystyczne nie unikają innych dzieci i nie są zawsze smutne. Lubią towarzystwo innych dzieci, choć nie zawsze wiedzą jak powinna wyglądać wspólna zabawa. Społeczeństwo widzi w nich samotników-indywidualistów, a ich matki obciąża zaburzeniami emocjonalnymi co nie znajduje odzwierciedlenia w realnym świecie.
Autyzm dziecięcy i rozwój mowy
To nieprawda, że dzieci autystyczne nie mówią. Często zauważa się późniejszy rozwój mowy postępujący w wolniejszym tempie. Mamy porównując swoje pociechy z ich rówieśnikami zauważają, że jest spora różnica w ilości wypowiadanych słów, zdań. Małe dzieci z autyzmem rozumieją mowę, ale nie mogą jej w pełni zrozumieć ze względu na brak systemu językowego i częste funkcjonalne zaburzenia słuchu. Mają one świadomość trudności jakie napotykają na swojej drodze, co komunikują opanowawszy mowę. Nieprawdą jest iż ich mowa jest monotonna bo potrafią świetnie naśladować wypowiedzi z otoczenia.
Autyzm dziecięcy – czy to prawda?
Dzieci autystyczne są kojarzone ze stereotypiami ruchowymi, a tymczasem one nie zawsze występują. Przykładowe stereotypie ruchowe to na przykład rytmiczne kołysanie się, kręcenie się wokół własnej osi, chodzenie na palcach, trzepotanie rękami, przy czym zachowania te mogą występować także o dzieci bez autyzmu. Dzieci autystyczne są postrzegane jako dzieci niepełnosprawne intelektualnie co nie jest prawdą. Jednak trzeba wspomnieć, że literatura przedmiotu podaje, iż u części dzieci może współistnieć to zaburzenie. Niektórzy mówią, że dzieci z autyzmem zmieniają się w efekcie rozwoju. Okazuje się jednak, że bez terapii zaburzenia pogłębiają się. Słyszy się, że dzieci z autyzmem nie mają żadnych zainteresowań i nic je nie ciekawi. To kolejny mit. Trzeba zaznaczyć w tym miejscu, że ich zainteresowania często bywają obsesyjne.
Autyzm u dziecka – diagnoza
Jeśli macie jakiekolwiek wątpliwości dotyczące zachowania dziecka to nie szukajcie diagnozy na sieci. Najlepiej od razu udać się do lekarza, który odpowie na wszystkie pytania, a jeśli będzie to konieczne skieruje do specjalisty. Szybko postawiona diagnoza to szybciej rozpoczęta terapia i pomoc jaką uzyskuje dziecko. Gdy coś w zachowaniu malucha budzi Wasze wątpliwości i napawa niepokojem zawsze lepiej zapytać, nie odwlekać w czasie bo może przejdzie, bo może to tylko tak się wydaje. Najwyżej usłyszycie, że wszystko jest w porządku i jesteście uważnymi i czujnymi rodzicami. Właściwym adresem jest poradnia psychologiczno-pedagogiczna przypisana miejscu zamieszkania. Jej adres można znaleźć w sieci lub zapytać o niego lekarza pediatry.
Poczytaj o symptomach autyzmu u dzieci
Autor: Iwona Szymańska – Stolarczyk: Mama i pedagog opiekuńczo-wychowawczy